Θέλω και μη

Θέλω να γράφω ξανά. Θέλω να κυλούν οι λέξεις στο παλιόχαρτο όπως γινόταν παλιά. Μα δε βγαίνει. Τι λείπει? Λείπει η συγκίνηση? Το ερέθισμα? Η παρέα? Γίνεται η ζωή μας τόσο φλατ και δεν το καταλαβαίνουμε? Αλήθεια, σήμερα ένιωσα τόσο χαρούμενη! Είχε ομίχλη πυκνή να μη βλέπεις στα 10 μέτρα μπροστά σου, κι εμένα μου αρκούσε κι ας είναι Ιούλης. Δε θα το άλλαζα με καμία παραλία και τη ζέστη που σε λιώνει πίσω στα παλιά λημέρια. Ζούσα κάτι που δεν το ζουν πολλοί, κάτι που ίσως να μη ζήσω πολλές φορές στη ζωή μου και το απολάμβανα. Αυτό το φόγκυ Έντιμπρα σε πάει σε άλλη εποχή. Ή καλύτερα σου δίνει την ψευαίσθηση ό,τι ζεις ένα αληθινό όνειρο. Ή ότι πετάς μέσα σε ένα σύννεφο. Ένυγουέις, είναι όμορφο. Είναι απελευθερωτικό, είναι λυτρωτικό. Είσαι για λίγο ναρκωμένος και ζωντανός. Αυτή την πόλη την αγαπάω πολύ.
Πάλι όμως κάτι λείπει. Δυσκολεύομαι. Θέλω να δημιουργώ, θέλω να μαθαίνω, θέλω να χω συγκινήσεις στη ζωή μου και να "μεγαλώνω" πνευματικά.
Κάνω την προσπάθειά μου, έστω μόνη.
Αποφασίζω να μάθω για τον κόσμο.
Νέα, επικαιρότητα.
Η Γάζα βομβαρδίζεται από το Ισραήλ. Αξίζει ένα Σαββατόβραδο μέσα και πολλά ακόμα για να διαβάσεις τα βασικά για την ιστορία της Παλαιστίνης. Χαμός. Άμαχος πληθυσμός, παιδιά, 10χρονα, να τελειώνει η ζωούλα τους μπροστά στην οθόνη σου... Τόσο απλά!
Αεροπλάνα εξαφανίζονται. Άλλα πέφτουν έτσι, λες κι είναι άστρα! Με 295 ψυχές μέσα. Τόσο απλά!
Κι ύστερα είναι η Ελλάδα της κρίσης. Γραφικό κατάντησε πια!

Από το κακό στο χειρότερο!
Κι εμείς τι κάνουμε για αυτό? Παραπονιόμαστε πως δε μας αρέσει η δουλειά μας και μιζεριάζουμε καθημερινά..
Ενώ ο κόσμος με τα πραγματικά προβλήματα είναι εκεί έξω.

Αρχίζω να αλλάζω γνώμη για την ομίχλη και τις νεφέλες της.

Ίσως να μη μου κάνει και τόσο καλό τελικά.. ίσως να 'ναι το πέπλο που μας χωρίζει, κόσμε, και που αναπαυτικά βολευόμαστε στη θαλπωρή του.
Κι αυτό δεν το θέλω. Κι ας χάρηκα σήμερα!

Μισσ Μ.