091116

In the cold nights like this
all I want is you to be here
laying next to me on my bed.
You have my head in your arms
and you play your fingers through my hair.
We chat and we laugh.
Simple as that.

No.. no that simple! Screw that!
All I want is to love me in an intense, in an insane way, more than you loved her.
Don't steal my magic.. Please.. We worth it!

21/06/16

In the morning it was Rome.

In the night it is Edinburgh.

But an Edinburgh with a full moon. And my mind is here. Strolling around all these I've been through - with you, for you. In the darkness of a young life covered with stones and thorns, on which the moon light will throw shadows to hide secrets and questions unanswered for a lifetime.

Thoughtless, childish, guilty.

"Hate me so good, that you can let me out."

And the song begins...

What I want from you is empty your head
They say be true, don't stain your bed
We do what we need to be free
And it leans on me like a rootless tree

What I want from us is empty our minds
We fake the thoughts, and fracture the times
We go blind when we've needed to see
And this leans on me, like a rootless...

Fuck you, fuck you, fuck you
And all we've been through
I said leave it, leave it, leave it
There's nothing in you
And if you hate me, hate me, hate me, then hate me so good
That you can let me out, let me out, let me out
Of this hell when you're around
Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around
Let me out, let me out, let me out

What I want from this
Is learn to let go
No not of you
Of all that's been told
Killers re-invent and believe
And this leans on me, like a rootless...

Fuck you, fuck you, fuck you
And all we've been through
I said leave it, leave it, leave it
There's nothing in you
And if you hate me, hate me, hate me, then hate me so good
That you can let me out, let me out, let me out
Of this hell when you're around
Let me out, let me out, let me out
Of this hell when you're around
Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around
Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around
Let me out, let me out, let me out, let me out
Let me out, let me out, let me out, let me out
Let me out, let me out, let me out

Fuck you, fuck you, love you
And all we've been through
I said leave it, leave it, leave it
It's nothing in you
And if you hate me, hate me, hate me, then hate me so good
That you can let me out, let me out, let me out
Let me out, let me out, let me out, let me out
Let me out, let me out, let me out, let me out
Let me out, let me out, let me out

Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around

Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around

Let me out, let me out, let me out
Hell when you're around

"Rootless tree", Damien Rice

30/05/16

A bunch of memories and photographs

Spread in months less than a year

July, December, January, March, April and May

They got three seasons

They might get summer as well to close the first circle

How many hoops can get into your chain?

How many places, how many destinations - with her?

You make her see a long chain in the horizon, made of gold
Is it just another hallucination?

She never let her imagination go free, go ahead

She’s never before used gold to create

This is the first time two bodies

Talk to each other

Silence writes the most beautiful melody

Embracing voices that cannot be heard

And it all makes sense for a moment

Her heart beats fast without rushing

Her lips want to be kissed without asking

She will walk all the way up to the top 

Struggling but not complaining

Completely alone. Completely with him.

On the way, she will be putting on the t-shirt he left,

every night,

to sleep with his perfume on her cold,

warm of thoughts and lust

bed.

Goodnight.

Miss M.

31/01/16

Like a pigeon in the sky, or a goldfish in the ocean.

You are by default insignificant, a weak creature in the vastness of the universe.

No matter what..

In storm, in tempest you would fly high, you would dive deep till you reached your farest destination.

I saw you riding your motorbike yesterday. You always reached for danger. Fearless and strong.

The cold air on your wavy hair, pumping through your lungs - a god’s look shining all over you. A giant in my eyes.

Then I realised you didn’t belong here. Heroes are not made for this world.

They are born to ride on greater motorways where there is no time, no rush and speed is all you need to feel alive.

Fuck them all!

Go there, pass the limits, run to infinity

set your wheels on fire and live in eternity!

Miss M.

(for John G.)

Part 2

The most beautiful thing between us is no expectations. Only open desire.

Six months. And a message is enough to get you on the plane: being spontaneous is my favourite.

Mdina, Rabat, Valletta.. red wine!

I cannot decide if my camera is for my love for photography or to hide my uneasiness.

I avoid looking straight at you.

But I love the movement of your lips as you talk.. and that voice! Slightly smoother but still and cold.

The knights are watching us passing by, laughing at our childness.

It’s raining again. I can see your eyes through the raindrops. A sparkling passion.

You awaken my soul, long forgotten.

I’ve felt this warmth before.

Eyes closed.

Your arms are holding me tight now.

Your lips are exploring mine.

You are scratching my body and I silently beg you: leave scars on me!

You are my wine, I want to drink you and get drunk,
while you are taking me.

Your gratification, my highest pleasure.

Let me play with your hair before you go.

Let me feel you once more.

And the morning welcomes us in a sunny Malta.

But you remind me of someone I met in Spain.

Someone, I want to get to know better; in Rome, in Athens, in Amsterdam, in Berlin.

See you soon. Ci vediamo presto.

Part 1

It was night. The streets were empty and wet. We had a few hours.

We deliberately got lost.

Who are you?

You are my guide tonight, as you lead me.

All I know is your name and the tone of your voice. Which is deep, still and cold; an intimidating coldness of such voices that have so much to say.

I follow you as we walk through paved pathways and haunted beauties, breathing the essence of another era.

Each time we turn, a new surprise. Each time we change topic, a new challenge.

I am capturing images with my camera

-but who am I kidding? I cannot capture feelings.

Who are you then?

You are a thinker, a dreamer, an explorer.

There is a peaceful chaos in your blue eyes.

The cathedral is majestic, and so the moment is. Beautiful and fragile.

You make me feel warm again.

So who are you?

You are my other half tonight, as you touch me.

Someone I might meet again, as long as there are places to explore.

Dawn.

It was a night in Santiago de Compostela, Spain.

No title

My biggest mistake in life has always been the fact that I never put limits the moment that I should.
And what comes after, sucks. Really sucks.

I am the kind of person that wants to live life to the fullest.
I'm either everything or nothing.
When I feel, I feel with all my senses, not just one, not just two, all of them. To the fullest.
And when I empty myself and become cold and miserable, this is also to the fullest.

Deep or high. Laid on the earth or flying in the skies.
Choose, girl.
No other options.

There will be no compromises here.
And listen to me man, it takes guts to do that, do you hear me man? Guts!

I will not restrict myself. I will keep doing all that I know doing to the fullest.
Until it doesn't get more, until I reach saturation.

I will never imprison myself.
The way I am, many people liked. And loved. To the fullest.
And there will be many more. I know it.
Cause I'm fearless, I'm always surrounded by amazing people!
Who can fill me!

Doing is useless without being.

And I will keep being more than doing to match my being with other beings that are fed up of doing and create a beautiful story with no limits. To the fullest.

C'est la vie!

Miss M.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971) - Οδυσσέας Ελύτης

             

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,

                                   μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ'ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς

Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                          V

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει

Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά

Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο

Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI

Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί

Πριν από την αγάπη και μαζί

Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι

Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο

Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                                        VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

18/07/15

And I was smiling cause I was watching you.
Simple as that.
I was there with you, it was sunny for a while and I was watching you.
And it was not very complicated for a while.
And you looked very handsome in the sunlight.
And your eyes were sparkling.

A short happy moment to take with me before leaving.

Miss M.

Stories

How many people are out there in the world?

How many kinds of people are there in the world?

As many as the different stories...

***

I grew up in a family where my mother was mother and father together.

Going back to my oldest memories, I can see myself missing the father figure.

When I was born, he was somewhere in the Pacific. He sent flowers.

The first day of my exams to get into University, he got his luggage and left.

When I succeeded he had hard times at sea-bad weather.

But he was happy and proud-from distance.

When he retired, I left.

Bad timing.

So my childhood was a sequence of welcomes and goodbyes.

And mixed feelings.

To be honest, I showed character-never let it affect me much.

When others were happy, when others were crying, I stayed annoyingly stolid.

When someone had to tell stories about their father, I was the silent one.

Because I met him through short/telegraph-style phone calls and letters.

How much does one have to share with a person he sees once in a while?

Not much and plenty the same time. And there's no time.

I was missing him and I was hating him.

For the stories I couldn't tell because I never had lived them.

For my mother's tears.

Without realising, this was shaping me inside.

I was becoming stiff with people.

Never really had friends, never really let myself connect with people.

Conservative and reserved.

My feelings belonged to me.

My face was usually neutral.

Fear to trust and open myself, fear for people that are temporary, fear for the ones that might unwittingly hurt me.

***

I'm 25 now, trying to compensate for the lost time.

With him.

With myself.

With friends and people around me.

Temporary or not - there will be no exclusions in my choices.

***

If you're asking for a story of mine, this might be one.

Yesterday I learnt yours which helped me understand you.

Our experiences shape us

but the ability to pump strength, goals and inspiration out of them is what defines us.

And suddenly, your workaholism has become admiration in my eyes.

This world needs to change, needs heroes.

You have already done your change and from that point of view

you might already be a hero.

Miss M.