Αλλά ρε παιδί μου όταν μιλάμε για κέφι και γλέντια, οι Έλληνες είμαστε ασύγκριτοι, πώς να το κάνουμε!
Εδώ που ζω, έχω τη δυνατότητα να ζήσω από κοντά μυριάδες εθνικότητες. Άγγλοι, Κινέζοι, Ισπανοί, Γερμανοί, τα πάντα όλα. Και κατά βάση Σκωτσέζοι. Το λοιπόν, όσο πιο βόρεια ανεβαίνουμε στην Ευρώπη, τόσο χάνεται το "κέφι". Εδώ το να πιεις, είναι πίστα σε ηλεκτρονικό παιχνίδι που πρέπει να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, "παίζοντας" με τις ώωωρες και με κάθε κόστος.
Θα ξηγηθώ.
Πίνουν για να πιουν. Πίνουν για να μεθύσουν, είναι σκοπός, όχι "το ένα ποτό έφερε το άλλο και κατα τύχη μέθυσα", ΟΧΙ. Αν δε μεθύσω, δε γυρνάω σπίτι - φάση. Αυτό που ο Έλληνας θα κάνει όταν νιώσει νταλκά, ε, ο Αγγλο-Σκωτσέζος θα το κάνει χωρίς λόγο και αιτία. Εκτός αν έχουν κάτι στο Ντι-εν-έι τους που κάνει το χανγκόβερ ωφέλιμο και το περπάτημα κορασίδων στα παγωμένα πεζοδρόμια στους -2 βαθμούς χωρίς παπούτσια, σχεδόν ημίγυμνες με στάση σε κάθε στάση του λεωφορείου (και είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη) για τυχόν εκκενώσεις... να αποδίδει κάπου, ξέρω γω!
Δεν τα ξέρω εγώ αυτά τα πράματα! Εγώ μεγάλωσα (ουφ ναι, μεγάλωσα) και το ποτό το έμαθα με μέτρο! Η μάνα μου με άφηνε να δοκιμάσω σε εξαιριτικές περιπτώσεις, γάμους, γλέντια κλπ. Κι ύστερα πάλι προσεχτικά. Το πρώτο μεθύσι ήταν κατάκτηση, αλλά και πάθημα που έγινε μάθημα (όχι πως δεν ξαναμεθύσαμε!)! Εμείς οι Έλληνες το 'χουμε για να περνάμε καλά, άντε και στις λύπες, πάντως όχι πάμε να πιούμε τα άντερά μας κάθε ΣΚ!
Και πώς μεθάνε έτσι γρήγορα? Τι φάση κι αυτό? ΠΟΣΟ παίζει να κατεβάζουν με τη μισή μεζούρα αλκοόλ που σερβίρεται κατά κόρον εδώ?
Λοιπόν, κατέληξα σε κάτι. Η διαφορά μας με τους "ξένους" φαίνεται στο τσίπουρο.
Ναι στο τσίπουρο (ή ρακή -ενίοτε δε ρακί- ή τσικουδιά, ή οινόπνευμα, ή όπως αγαπάς). Άμα δε σ'αρέσει, δεν ξέρεις από κέφι και "καλό πιώμα".
Οι περισσότεροι "ξένοι" εδώ που έχουν δοκιμάσει (να 'μαι καλά) το μίσησαν. Κι όσο μίσησαν αυτοί το τσίπουρο, τόσο δεν έμαθαν ποτέ να κάνουν κέφι.
Υποθέτω, γιατί δεν μπόρεσαν να το πιουν στις ποσότητες που έχουν μάθει.
Γιατί το ένα σφηνοποτηράκι τους έβγαλε νοκ-άουτ.
Eνώ εμάς, ένα σφηνοποτηράκι μας οδήγησε στο 2ο, στο 3ο κοκ και σύντομα τραγούδι και χορός όπως ξέρουμε!
Αν το καλοσκεφτείς, είναι όντως δυνατό. Δεν έχει καν ωραία γεύση. Χμμμ..
Έχει ρε παιδί μου όμως ελληνικότητα. Είναι αυθεντικό, είναι παρεϊστικο, πώς να το κάνουμε!
Γι' αυτό κι εγώ, όσο γεμάτη και να 'ναι η βαλίτσα μου κι όλα ξεχειλίζουν με κίνδυνο να τα σκάσω για υπέρβαρο, πάντα θα φέρνω ένα μπουκαλάκι μαζί, έτσι, για το καλό! Κι ας μην το πίνει κανένας άλλος εδώ πάνω.
Εγώ θα το απολαμβάνω κάτι νύχτες σαν απόψε και θα κάνω κέφι!
Εβίβα!
Μιςς Μ.
