Δεν υπάρχουν
έρωτες.
Κι εκεί που
νομίζεις πως γενιούνται, να, έτσι χάνονται.
Τόσο απλό.
Ένα παιχνίδι του
μυαλού να νομίζεις πως πετάς στα σύννεφα και σε ανώμαλη προσγείωση να θελουν να
σαι σε όνειρο κακό.
Χαμογελάς σαν τον
ηλίθιο, κλαις, γελάς, ανασαίνεις βαθιά, παίζεις με τις ηλιαχτίδες όπως
προβάλλουν πίσω απ’τα σύννεφα του παραθύρου σου, χαιρετάς τους άγνωστους
περαστικούς και ανυπομονείς.
Μια αναμονή όλο
αυτό.
Ξέρεις? Θα τελειώσει.
Μαθηματικά αποδεδειγμένο.
Μην τρέξεις να το
κρατήσεις κοντά σου. Θα φας τα μούτρα σου.
Όσο εσύ τρέχεις
τόσο θα απομακρύνεται.
Και θα καταλήξεις
να χτυπήσεις σε έναν τοίχο.
Τόσο στέρεο,
ικανό να σε πονέσει πολύ, τόσο ετοιμόρροπο, ικανό να γκρεμιστεί και να σου
αποκαλύψει την αλήθεια.
Τι κι αν
ονειρεύτηκες, τι κι αν αφέθηκες... πίσω απ’ τον τοίχο κρύβεται η μεγαλύτερη
αλήθεια, ο πιο σκοτεινός σου εφιάλτης.
Κλείνεις τα
μάτια, κάνεις να γυρίσεις πίσω. Δεν υπάρχει δρόμος πια όμως!
Ανοίγεις τα μάτια ξανά, ο εφιάλτης σου είναι εκεί!
Ξέρεις? Δε θα
φύγει ποτέ!
Και δεν υπάρχει πουθενά δρόμος, είσαι εσύ κι ένα σημείο, αυτό το σημείο πάνω στο
οποίο στέκεσαι.
Γύρω σου κενό και
λάβα καυτή κάτω.
Σκύβεις, λυγίζεις
και κλαις..
Κλαις πολύ, κλαις
πάρα πολύ.
Δεν έχεις πουθενά
να πας.
Εσύ εκεί και ο
εφιάλτης απέναντι.
Κοιτάς στον ουρανό,
δεν υπάρχει ηλιαχτίδια.
Δε σε φοβίζει
αυτό.. πιότερο σε φοβίζει που δεν υπάρχουν ούτε σύννεφα, μόνο κενό.
Βλέπεις και δε
βλέπεις μαζί. Νομίζεις πως φταίνε τα δάκρυα.
Όχι. Φταίει ο
εφιάλτης απέναντί σου.
Μη! Μην κάνεις το
λάθος να τον λοξοκοιτάξεις.
Κατάματα πρέπει.
Για να μάθεις μια
και καλή πως δεν υπάρχουν έρωτες.
Δεν υπάρχουν.
Βάλτο καλά στο
μυαλό σου μικρή!
Κλαις, κλαις
πολύ.
Κοίταξε γύρω σου.
Τι βλέπεις?
Λάβα? Κρυώνεις
ακόμα?
Πάρε φόρα και
πέσε.
Πέσε!
Πήδα!
Καλό ταξίδι μικρή.
