Είναι κάτι πρωινά

"Όταν χαράζει... ο πρώτος στεναγμός...

βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη..."

Όταν χαράζει πού;
Εδώ ή εκεί;

Θυμάσαι κάτι σιγανά ξημερώματα, φωτιά στο χτύπο της καρδιάς. Δροσερό το αεράκι να σε ξυπνά, να σε κυμίζει, πλάι στο κύμα. Φωτεινές χαραυγές που γέμιζαν ενοχές και απόλαυση του απαγορευμένου συνάμα.
Μαβιά, πορτοκαλιά κι έπειτα κόκκινα και να σου ο ήλιος.
Όλοι αυτό περίμεναν άλλωστε.

Πού όμως;
Εδώ ή εκεί;

Θυμάσαι και κάτι ξημερώματα γκρίζα, να 'ναι καλά το ρολόι. Όσο είναι στο χέρι της μπαταρίας, τόσο θα ξημερώνει.
Με λίγη προσπάθεια για διάθεση και διάθεση για προσπάθεια, θα δεις πάλι χρώματα, ίσως όχι ήλιο, αλλά δε βαριέσαι.

Μυρωδιές ανάκατα.
Ένα συνοθύλεμα από μυρωδιές, κριθάρι που γίνεται μπύρα ή κριθάρι που γίνεται ψωμί;
Κάποιοι μας είπαν πως αυτή η μυρωδιά εδώ το πρωί μοιάζει με μυρωδιά απ'του κυρ-Μουστάκα στο χωριό ένα καλοκαίρι. Πρώτη φουρνιά έτοιμη και ουρά να προλάβουμε το τελευταίο κρουασάν και βουρ για τον ήλιο μετά.

Αυτός που το σκέφτηκε ήταν ή μεθυσμένος ή κορόιδευε τον εαυτό του και τη συνείδησή του.

Κι ο στεναγμός κοινός παρανομαστής. Εκεί, πάντα. Εδώ κι εκεί.
Σφίξε τα χείλη, σφίξε γροθιά. Όλα καλά!

Έλα μωρέ... μη μου παραπονιέσαι!
Κάποια στιγμή δε θα νυχτώνει και όλες οι ώρες σου θα 'ναι όμορφα ξημερώματα. Τόσο που να γίνει θάλασσα το πάρκο, να βγεις να λιαστείς με το μαγιό σου που μυρίζει αρμύρα ακόμη.

Καράβια τα δέντρα να σε ταξιδέψουν . Σε νησιά σε πετρόχτιστα σπίτια σε πύργους, κάστρα και αρχαία απομεινάρια.

"Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός..." κι όλα καλά!


Μις Μ.