Έτσι, γιατί καιρό είχαμε...

Μιςς Μ.

Στο Θησείο

Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα 'σαι μέσα κι εσύ...

Γραφικό, μελό. Το βάλανε στην κασέτα όμως.

Αθήνα...αχ...

Μια πόλη έρωτας!

Κάτω στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι και στα στενά... να χάνεσαι... Που τώρα γίνανε Grassmarket.

Κι εσύ; Άνεμος.

Το Κάστρο μας: η Ακρόπολη.

Κι εσύ; Φεγγάρι που φέγγει από μακριά.

Απόμακρο, ψυχρό στο γκριζογάλανό σου χρώμα, αυτό που σου πήγαινε να φοράς και γκρίνιαζες όταν σου λεγα πόσο σου πάει και το ροζ.

Και αντί για Brauhaus και τυποποιημένες pubs βγαλμένες όλες απ' την ίδια διαφήμιση για αλκοολικούς, το γεφυράκι μας στο Θησείο. Αέρινο, πάνω απ' τα τρένα που φεύγουν.

Κι εσύ; Εκεί!

Και φεύγουν οι ψυχές με τα τρένα και πάνε κι έρχονται και ονειρέυονται και φιλιούνται και κάνουν έρωτα και γελάνε, μα δε μιλάνε, αφουγκράζονται. Πάνω σε ράγες ταξιδεύουν, που χαράζουν την πορεία μας κι αποκλίνουν γιατί φοβούνται μην συγκρουστούν. Έγινε μία φορά και ήταν βαρύς ο πόνος για να τον σηκώσουμε. Θεωρήσαμε καλύτερο να αφήσουμε τις πληγές μας ανοιχτές, ώσπου ο χρόνος να περάσει, να περάσει τόσο πολύ που να φάει και την υπόλοιπη σάρκα μας και τότε πια δε θα ξεχωρίζει η ουλή γιατί όλο το σώμα θα ναι μια πληγή ολόκληρη.

Περιμένεις και σ' έχει συνεπάρει η θέα, ωστόσο δε μπορείς να κρύψεις τον εκνευρισμό σου που άργησα. Αργοπορημένη όπως πάντα. Θα θυμώσεις, αλλά ξέρω πως θα σου περάσει.

Εγώ άργησα, εσύ όμως δεν ήρθες ποτέ. Το ξέχασες. Υποθέτω αυτή τη φορά ο θυμός σου ήταν πολύ μεγάλος. Ναι, αυτό πρέπει να ναι, εγώ φταίω. Και σταμάτησαν να 'ρχονται τρένα και πάγωσαν οι πλανώδιοι πωλητές στα πεζοδόμια, οι φοιτητές δεν αγωνίζονται πια, δεν ονειρεύονται πια και το μετρό δεν εκτελέι δρομολόγια Αμπελόκηποι-Μοναστηράκι. Το 608 δε, ήταν το πρώτο που καταργήθηκε. Δεν ήταν λειτουργικό, είπαν.

Κι εσύ; Με πούλησες!

Άρχισε να ξεχνά και το μυαλό μου, εγώ το άδειασα να πω την αλήθεια, η τεχνολογία έχει προχωρήσει (θυμάσαι την ταινία “η αιώνια λιακάδα και τα λοιπά”). Το ‘κανες κι εσύ άραγε; Ξερίζωσα ένα κομμάτι μου αλλά βρήκα τη γαλήνη, οπότε δε βαριέσαι;

Αγγίζω τα δέντρα, αγγίζω το υγρό πρόσωπό μου. Οι πρώτες ρυτίδες εκεί, τα μαλλιά μου ασπρίζουν. (Άραγε θα με γνώριζες αν με έβλεπες έτσι;)
Κάτι μου θυμίζει αυτό το γεφυράκι, μα δεν ξέρω τι. Επόμενη στάση: Θησείο, είπε η ξεναγός. Déjà vu το λένε. Που νομίζεις πως έχεις ξαναζήσει κάτι αλλά είναι πρακτικά αδύνατο. Γιατί εγώ δεν έχω ξανάρθει ποτέ στη ζωή μου εδώ. Πρώτη μου επίσκεψη στην Αθήνα, μετά από 10ετία και βάλε στο εξωτερικό.
Τόσα χρόνια, μια ανάσα.
Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο: “Έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη. Θα ‘θελα να ‘χω ζήσει έναν μεγάλο έρωτα εδώ!”

Κι εσύ; Κάτσε, ποιος είσαι εσύ;

Τι θέλω και βγαίνω έξω στο κρύο και την παγωνιά του Φθινοπώρου; Ο γιατρός είπε δεν κάνει. Λυσσασμένη αρρώστια απ’τα 24 μου.

Αρπάξαμε τη ζωή στα χέρια μας και την κάναμε δικιά μας. Δεν προσέξαμε τα αγκάθια της και γεμίσαμε τα νιάτα μας με αίμα. Αίμα τριανταφυλλένιο.

Κι εσύ; Ανάμνηση.

Ανάμνηση γαμώ την πουτάνα μου!

Μισσ Μ.

Διαβάζοντας τα πρόσωπα

19/02/2013

Πόση γνώση μπορεί να χωράει σε μια βιβλιοθήκη?

Βρίσκομαι στον 5^ο όροφο, χαζεύω τη θέα των Meadows, ο ουρανός γκρίζος και ας είχε ήλιο το πρωί (δε βαριέσαι, ήταν γενναιόδωρος ο ήλιος μαζί μας τελευταία!)…στριφογυρίζω στην πολυθρονίτσα μου, από αυτές τις όμορφες χρωματιστές του 5^ου κι εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος, πέφτει το μάτι μου σε όλες αυτές τις φιγούρες, σε κάθε πρόσωπο ένα προς ένα.
Προσηλωμένοι στη δουλειά τους οι περισσότεροι, ο καφές που δε γνωρίζει εθνικότητα, σταθερή αξία, είμαι μάλλον η μόνη με καφέ αλλά χωρίς προσήλωση σήμερα.

Τι να σκέφτονται άραγε? Θα χε ενδιαφέρον αν μπορούσε να εμφανιστεί ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του καθένα, αποκαλύπτοντας τι έχουν στο μυαλό τους. Μόνο να ήταν γραμμένο στα Αγγλικά κατά προτίμηση. Αλγόριθμοι? Μαθηματικές εξισώσεις? Μοριακοί μηχανισμοί? Νομικοί κανόνες? Η αίθουσα θα γέμιζε ασφυκτικά. Και είναι κομματάκι μικρή στον 5^ο. Καλύτερα χωρίς συννεφάκια λοιπόν.

Αν όμως για μια στιγμή όλοι εδώ μέσα έχαναν τον ειρμό τους όπως εγώ και κάτι από μέσα τους, κάτι πηγαίο και αληθινό διαχεόταν στο χώρο, το μίγμα αισθήσεων δε θα ασφυκτιούσε στο περιορισμένο του χώρου.

Τι να σκέφτονται λοιπόν? Κάποιος ίσως μόλις να αγχώθηκε.. κάποιος να χάρηκε με μια ανακάλυψη.. κάποιος άλλος να απελπίστηκε.. κάποιος ίσως να αναπολεί τη  χώρα του, ενώ ένας άλλος την ίδια στιγμή ενθουσιάζεται με τη ζωή του. Κάποιος ίσως μόλις χώρισε και κάποιος άλλος να ερωτεύτηκε. Το διπλανό του. Έτσι, με μια ματιά! Γιατί? Ποιος είπε πως η βιβλιοθήκη είναι απλά ένας χώρος διαβάσματος? Είναι τρόπος ζωής.

Το μάτι μου πέφτει σε μια κοπέλα με μακριά μαύρα μαλλιά, Κινεζούλα μάλλον. Φοράει γυαλιά, κόκκινα allstar και μια ροζ μάλλινη μπλούζα που γράφει SOS.
Και σε έναν τύπο ψηλό, με ξανθά γένια και γκρι ριγέ σκούφο που γράφει σε κάτι κίτρινες σελίδες και διαβάζει από ένα μικρό βιβλίο, δεν ξεπερνά τις 50 σελίδες. Σκωτσέζος σίγουρα, φοράει κοντομάνικο.
Και σε έναν άλλο τύπο, μοβ μπλούζα, καστανά μαλλιά και γένια και ακουστικά στα αυτιά. Αυτός θα ‘ναι Έλληνας.

3 διαφορετικοί κόσμοι σε απόσταση μικρότερη των 4 μέτρων από μένα και μεταξύ τους. 3 κόσμοι και πόσοι άλλοι ακόμα, συνθέτουν το μίγμα τόσο ανομοιογενές στη φύση του μα τόσο ομοιογενές στην θέληση για προσπάθεια, στην επιμονή στο όνειρο, στη γνωριμία με το άγνωστο και τις προκλήσεις…  στην μικρή αυτή περιπέτεια.

Θα τους ονομάσω Jun, Angus  και Αντώνη. Θα τους παρακολουθήσω για άλλα 5 λεπτά και θα συνεχίσω το διάβασμά μου…

Όνειρο

Τη νύχτα βγαίνουν τσάρκα απωθημένα ανεξήγητα και βολτάρουν στο δωμάτιό σου εικόνες καταχωνιασμένες και αισθήματα που 'χες φυλάξει χρόνια τώρα.
Κρυφά, πατώντας στις μύτες αυτός ο άλλος σου εαυτός θα σηκωθεί, θα ανάψει τσιγάρο (κι ας μην κάπνισες εσύ ποτέ σου) και θα αράξει να συλλογιέται στο παράθυρο πόσοι κοιμούνται αυτή την ώρα την περασμένη και πόσοι χάνουν τον πολύτιμο χρόνο.
Πριν προλάβει να τινάξει τις πρώτες κάφτρες στο χαλί, θα ξεχυθεί στους δρόμους, γυμνός και απροστάτευτος στο κρύο και τη βροχή.

Θα τρέξει έτσι χιλιόμετρα, αδιάφορος και αναίσθητος.
Ο εαυτός σου που σε προδίδει.
Τρέχει, τρέχει, περνά από πόλεις και χωριά και λίμνες και προτρέχει κι έχει την εικόνα του προορισμού χαραγμένη στο μέτωπο.
Να βλέπουν οι περαστικοί και τα αυτοκίνητα για να κάνουν στην άκρη.

Όσο μυρίζει θάλασσα τόσο τρέχει πιο γρήγορα-φυγή στο μπλε του νότου.
Φτάνει και παίρνει ανάσες, δυο-τρεις είναι αρκετές.
Όλα είναι εκέι και τον περιμένουν σα να το ΄ξεραν.
Εξαντλημένος απ'την κούραση θα περπατήσει αργά και σταθερά στα σοκάκια και θα αναγνωρίσει τα λημέρια. Ένα προς ένα.
Να βεβαιωθεί πως τον περιμένουν τόσα χρόνια.
Τι ανακούφηση! Όλα είναι εκεί, στη θέση τους!

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στο θεατράκι, μαρμαρωμένοι σαν αγάλματα. Μια ομορφιά!

Κοιτάζει το ρολόι του, νωρίς είναι ακόμα. Διακριτικά χώνεται ανάμεσά τους και αφήνει την τελευταία του πνοή.

Τα παιδιά τώρα πίνουν μπύρες, τρώνε πατατάκια και μιλάνε. Και μιλάνε. Για τα πάντα.
Έχουν αυτή τη νύχτα μόνο.
Πρέπει να προλάβουν πριν χαράξει.
Να προλάβουν  να στραγγίξουν κάθε βλέμα,
να προλάβουν να καταπιούν κάθε σιωπή στις παύσεις της κουβέντας τους,
να προλάβουν να ζήσουν όλα όσα δε θα ζήσουν ποτέ γιατί δεν τους επιτρέπεται.
Δίχως να αγκαλιάζονται, παρά μόνο
να αγγίζονται διστακτικά και να αποτυπώνουν εικόνες να χουν απόθεμα για μια ζωή, για όλους εκείνους τους ύπνους τους γεμάτους όνειρα.


Η ίδια διαδρομή κάθε βράδυ..
Να ξεψυχάς σ'ένα όνειρο και να νομίζεις πως γεννιέσαι το πρωί.





Μισσ Μ

Travelling to Dundee

Well, I love trains.

Life is a train if you think about it.
People boarding, people getting off.
Each stop and is a new experience.
Unknown places, passing by your window, a scenery that changes from second to second.
Weather: unpredictable.
Sunny and green right before the tunnel, rainy and pink right after.
But far above all, I love trains at night. The dance of the lights out of my window and the feeling of approaching a mysterious place when the lights become brighter and brighter.. or that one knowing that you're leaving for the next unknown when they become tiny and gradually disappear...
Always various stops, but one destination.
And people, strange people and languages, carrying their stories, their thoughts, their worries. Sleeping, being in a rush or working in the train, all of them sitting around you, a great opportunity for internationalism!

You can find me (most of the times) having my face and my funny nose stuck on the glass of the window, I especially like doing that while being in the tunnel, watching the dark and guessing when we're gonna get out of it! The surprise and enthusiasm I get when I face the new, picture, can't be compared to any anther delight!


Yes, I have made my decision, finally. Trains are my favourite means of transport.

Miss M.

We might be dead by tomorrow.

Oh yes, we might be dead by tomorrow, did you hear me???

Miss M.

Κενό

Δεν υπάρχουν έρωτες.

Κι εκεί που νομίζεις πως γενιούνται, να, έτσι χάνονται.

Τόσο απλό.

Ένα παιχνίδι του μυαλού να νομίζεις πως πετάς στα σύννεφα και σε ανώμαλη προσγείωση να θελουν να σαι σε όνειρο κακό.

Χαμογελάς σαν τον ηλίθιο, κλαις, γελάς, ανασαίνεις βαθιά, παίζεις με τις ηλιαχτίδες όπως προβάλλουν πίσω απ’τα σύννεφα του παραθύρου σου, χαιρετάς τους άγνωστους περαστικούς και ανυπομονείς.

Μια αναμονή όλο αυτό.

Ξέρεις? Θα τελειώσει. Μαθηματικά αποδεδειγμένο.

Μην τρέξεις να το κρατήσεις κοντά σου. Θα φας τα μούτρα σου.

Όσο εσύ τρέχεις τόσο θα απομακρύνεται.

Και θα καταλήξεις να χτυπήσεις σε έναν τοίχο.

Τόσο στέρεο, ικανό να σε πονέσει πολύ, τόσο ετοιμόρροπο, ικανό να γκρεμιστεί και να σου αποκαλύψει την αλήθεια.

Τι κι αν ονειρεύτηκες, τι κι αν αφέθηκες... πίσω απ’ τον τοίχο κρύβεται η μεγαλύτερη αλήθεια, ο πιο σκοτεινός σου εφιάλτης.

Κλείνεις τα μάτια, κάνεις να γυρίσεις πίσω. Δεν υπάρχει δρόμος πια όμως! Ανοίγεις τα μάτια ξανά, ο εφιάλτης σου είναι εκεί!

Ξέρεις? Δε θα φύγει ποτέ!

Και δεν υπάρχει πουθενά δρόμος, είσαι εσύ κι ένα σημείο, αυτό το σημείο πάνω στο οποίο στέκεσαι.

Γύρω σου κενό και λάβα καυτή κάτω.

Σκύβεις, λυγίζεις και κλαις..

Κλαις πολύ, κλαις πάρα πολύ.

Δεν έχεις πουθενά να πας.

Εσύ εκεί και ο εφιάλτης απέναντι.

Κοιτάς στον ουρανό, δεν υπάρχει ηλιαχτίδια.

Δε σε φοβίζει αυτό.. πιότερο σε φοβίζει που δεν υπάρχουν ούτε σύννεφα, μόνο κενό.

Βλέπεις και δε βλέπεις μαζί. Νομίζεις πως φταίνε τα δάκρυα.

Όχι. Φταίει ο εφιάλτης απέναντί σου.

Μη! Μην κάνεις το λάθος να τον λοξοκοιτάξεις.

Κατάματα πρέπει.

Για να μάθεις μια και καλή πως δεν υπάρχουν έρωτες.

Δεν υπάρχουν.

Βάλτο καλά στο μυαλό σου μικρή!

Κλαις, κλαις πολύ.

Κοίταξε γύρω σου. Τι βλέπεις?

Λάβα? Κρυώνεις ακόμα?

Πάρε φόρα και πέσε.

Πέσε!

Πήδα!

Καλό ταξίδι μικρή.

Το τσίπουρο

Εθνικίστρια, δε με λες, για κανένα λόγο.

Αλλά ρε παιδί μου όταν μιλάμε για κέφι και γλέντια, οι Έλληνες είμαστε ασύγκριτοι, πώς να το κάνουμε!

Εδώ που ζω, έχω τη δυνατότητα να ζήσω από κοντά μυριάδες εθνικότητες. Άγγλοι, Κινέζοι, Ισπανοί, Γερμανοί, τα πάντα όλα. Και κατά βάση Σκωτσέζοι. Το λοιπόν, όσο πιο βόρεια ανεβαίνουμε στην Ευρώπη, τόσο χάνεται το "κέφι". Εδώ το να πιεις, είναι πίστα σε ηλεκτρονικό παιχνίδι που πρέπει να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, "παίζοντας" με τις ώωωρες και με κάθε κόστος.

Θα ξηγηθώ.

Πίνουν για να πιουν. Πίνουν για να μεθύσουν, είναι σκοπός, όχι "το ένα ποτό έφερε το άλλο και κατα τύχη μέθυσα", ΟΧΙ. Αν δε μεθύσω, δε γυρνάω σπίτι - φάση. Αυτό που ο Έλληνας θα κάνει όταν νιώσει νταλκά, ε, ο Αγγλο-Σκωτσέζος θα το κάνει χωρίς λόγο και αιτία. Εκτός αν έχουν κάτι στο Ντι-εν-έι τους που κάνει το χανγκόβερ ωφέλιμο και το περπάτημα κορασίδων στα παγωμένα πεζοδρόμια στους -2 βαθμούς χωρίς παπούτσια, σχεδόν ημίγυμνες με στάση σε κάθε στάση του λεωφορείου (και είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη) για τυχόν εκκενώσεις... να αποδίδει κάπου, ξέρω γω!

Δεν τα ξέρω εγώ αυτά τα πράματα! Εγώ μεγάλωσα (ουφ ναι, μεγάλωσα) και το ποτό το έμαθα με μέτρο! Η μάνα μου με άφηνε να δοκιμάσω σε εξαιριτικές περιπτώσεις, γάμους, γλέντια κλπ. Κι ύστερα πάλι προσεχτικά. Το πρώτο μεθύσι ήταν κατάκτηση, αλλά και πάθημα που έγινε μάθημα (όχι πως δεν ξαναμεθύσαμε!)! Εμείς οι Έλληνες το 'χουμε για να περνάμε καλά, άντε και στις λύπες, πάντως όχι πάμε να πιούμε τα άντερά μας κάθε ΣΚ!

Και πώς μεθάνε έτσι γρήγορα? Τι φάση κι αυτό? ΠΟΣΟ παίζει να κατεβάζουν με τη μισή μεζούρα αλκοόλ που σερβίρεται κατά κόρον εδώ?

Λοιπόν, κατέληξα σε κάτι. Η διαφορά μας με τους "ξένους" φαίνεται στο τσίπουρο.

Ναι στο τσίπουρο (ή ρακή -ενίοτε δε ρακί- ή τσικουδιά, ή οινόπνευμα, ή όπως αγαπάς). Άμα δε σ'αρέσει, δεν ξέρεις από κέφι και "καλό πιώμα".

Οι περισσότεροι "ξένοι" εδώ που έχουν δοκιμάσει (να 'μαι καλά) το μίσησαν. Κι όσο μίσησαν αυτοί το τσίπουρο, τόσο δεν έμαθαν ποτέ να κάνουν κέφι.

Υποθέτω, γιατί δεν μπόρεσαν να το πιουν στις ποσότητες που έχουν μάθει.

Γιατί το ένα σφηνοποτηράκι τους έβγαλε νοκ-άουτ.

Eνώ εμάς, ένα σφηνοποτηράκι μας οδήγησε στο 2ο, στο 3ο κοκ και σύντομα τραγούδι και χορός όπως ξέρουμε!

Αν το καλοσκεφτείς, είναι όντως δυνατό. Δεν έχει καν ωραία γεύση. Χμμμ..

Έχει ρε παιδί μου όμως ελληνικότητα. Είναι αυθεντικό, είναι παρεϊστικο, πώς να το κάνουμε!

Γι' αυτό κι εγώ, όσο γεμάτη και να 'ναι η βαλίτσα μου κι όλα ξεχειλίζουν με κίνδυνο να τα σκάσω για υπέρβαρο, πάντα θα φέρνω ένα μπουκαλάκι μαζί, έτσι, για το καλό! Κι ας μην το πίνει κανένας άλλος εδώ πάνω.

Εγώ θα το απολαμβάνω κάτι νύχτες σαν απόψε και θα κάνω κέφι!

Εβίβα!

Μιςς Μ.

Θέλω και μη

Θέλω να γράφω ξανά. Θέλω να κυλούν οι λέξεις στο παλιόχαρτο όπως γινόταν παλιά. Μα δε βγαίνει. Τι λείπει? Λείπει η συγκίνηση? Το ερέθισμα? Η παρέα? Γίνεται η ζωή μας τόσο φλατ και δεν το καταλαβαίνουμε? Αλήθεια, σήμερα ένιωσα τόσο χαρούμενη! Είχε ομίχλη πυκνή να μη βλέπεις στα 10 μέτρα μπροστά σου, κι εμένα μου αρκούσε κι ας είναι Ιούλης. Δε θα το άλλαζα με καμία παραλία και τη ζέστη που σε λιώνει πίσω στα παλιά λημέρια. Ζούσα κάτι που δεν το ζουν πολλοί, κάτι που ίσως να μη ζήσω πολλές φορές στη ζωή μου και το απολάμβανα. Αυτό το φόγκυ Έντιμπρα σε πάει σε άλλη εποχή. Ή καλύτερα σου δίνει την ψευαίσθηση ό,τι ζεις ένα αληθινό όνειρο. Ή ότι πετάς μέσα σε ένα σύννεφο. Ένυγουέις, είναι όμορφο. Είναι απελευθερωτικό, είναι λυτρωτικό. Είσαι για λίγο ναρκωμένος και ζωντανός. Αυτή την πόλη την αγαπάω πολύ.
Πάλι όμως κάτι λείπει. Δυσκολεύομαι. Θέλω να δημιουργώ, θέλω να μαθαίνω, θέλω να χω συγκινήσεις στη ζωή μου και να "μεγαλώνω" πνευματικά.
Κάνω την προσπάθειά μου, έστω μόνη.
Αποφασίζω να μάθω για τον κόσμο.
Νέα, επικαιρότητα.
Η Γάζα βομβαρδίζεται από το Ισραήλ. Αξίζει ένα Σαββατόβραδο μέσα και πολλά ακόμα για να διαβάσεις τα βασικά για την ιστορία της Παλαιστίνης. Χαμός. Άμαχος πληθυσμός, παιδιά, 10χρονα, να τελειώνει η ζωούλα τους μπροστά στην οθόνη σου... Τόσο απλά!
Αεροπλάνα εξαφανίζονται. Άλλα πέφτουν έτσι, λες κι είναι άστρα! Με 295 ψυχές μέσα. Τόσο απλά!
Κι ύστερα είναι η Ελλάδα της κρίσης. Γραφικό κατάντησε πια!

Από το κακό στο χειρότερο!
Κι εμείς τι κάνουμε για αυτό? Παραπονιόμαστε πως δε μας αρέσει η δουλειά μας και μιζεριάζουμε καθημερινά..
Ενώ ο κόσμος με τα πραγματικά προβλήματα είναι εκεί έξω.

Αρχίζω να αλλάζω γνώμη για την ομίχλη και τις νεφέλες της.

Ίσως να μη μου κάνει και τόσο καλό τελικά.. ίσως να 'ναι το πέπλο που μας χωρίζει, κόσμε, και που αναπαυτικά βολευόμαστε στη θαλπωρή του.
Κι αυτό δεν το θέλω. Κι ας χάρηκα σήμερα!

Μισσ Μ.