Διαβάζοντας τα πρόσωπα

19/02/2013

Πόση γνώση μπορεί να χωράει σε μια βιβλιοθήκη?

Βρίσκομαι στον 5^ο όροφο, χαζεύω τη θέα των Meadows, ο ουρανός γκρίζος και ας είχε ήλιο το πρωί (δε βαριέσαι, ήταν γενναιόδωρος ο ήλιος μαζί μας τελευταία!)…στριφογυρίζω στην πολυθρονίτσα μου, από αυτές τις όμορφες χρωματιστές του 5^ου κι εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος, πέφτει το μάτι μου σε όλες αυτές τις φιγούρες, σε κάθε πρόσωπο ένα προς ένα.
Προσηλωμένοι στη δουλειά τους οι περισσότεροι, ο καφές που δε γνωρίζει εθνικότητα, σταθερή αξία, είμαι μάλλον η μόνη με καφέ αλλά χωρίς προσήλωση σήμερα.

Τι να σκέφτονται άραγε? Θα χε ενδιαφέρον αν μπορούσε να εμφανιστεί ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του καθένα, αποκαλύπτοντας τι έχουν στο μυαλό τους. Μόνο να ήταν γραμμένο στα Αγγλικά κατά προτίμηση. Αλγόριθμοι? Μαθηματικές εξισώσεις? Μοριακοί μηχανισμοί? Νομικοί κανόνες? Η αίθουσα θα γέμιζε ασφυκτικά. Και είναι κομματάκι μικρή στον 5^ο. Καλύτερα χωρίς συννεφάκια λοιπόν.

Αν όμως για μια στιγμή όλοι εδώ μέσα έχαναν τον ειρμό τους όπως εγώ και κάτι από μέσα τους, κάτι πηγαίο και αληθινό διαχεόταν στο χώρο, το μίγμα αισθήσεων δε θα ασφυκτιούσε στο περιορισμένο του χώρου.

Τι να σκέφτονται λοιπόν? Κάποιος ίσως μόλις να αγχώθηκε.. κάποιος να χάρηκε με μια ανακάλυψη.. κάποιος άλλος να απελπίστηκε.. κάποιος ίσως να αναπολεί τη  χώρα του, ενώ ένας άλλος την ίδια στιγμή ενθουσιάζεται με τη ζωή του. Κάποιος ίσως μόλις χώρισε και κάποιος άλλος να ερωτεύτηκε. Το διπλανό του. Έτσι, με μια ματιά! Γιατί? Ποιος είπε πως η βιβλιοθήκη είναι απλά ένας χώρος διαβάσματος? Είναι τρόπος ζωής.

Το μάτι μου πέφτει σε μια κοπέλα με μακριά μαύρα μαλλιά, Κινεζούλα μάλλον. Φοράει γυαλιά, κόκκινα allstar και μια ροζ μάλλινη μπλούζα που γράφει SOS.
Και σε έναν τύπο ψηλό, με ξανθά γένια και γκρι ριγέ σκούφο που γράφει σε κάτι κίτρινες σελίδες και διαβάζει από ένα μικρό βιβλίο, δεν ξεπερνά τις 50 σελίδες. Σκωτσέζος σίγουρα, φοράει κοντομάνικο.
Και σε έναν άλλο τύπο, μοβ μπλούζα, καστανά μαλλιά και γένια και ακουστικά στα αυτιά. Αυτός θα ‘ναι Έλληνας.

3 διαφορετικοί κόσμοι σε απόσταση μικρότερη των 4 μέτρων από μένα και μεταξύ τους. 3 κόσμοι και πόσοι άλλοι ακόμα, συνθέτουν το μίγμα τόσο ανομοιογενές στη φύση του μα τόσο ομοιογενές στην θέληση για προσπάθεια, στην επιμονή στο όνειρο, στη γνωριμία με το άγνωστο και τις προκλήσεις…  στην μικρή αυτή περιπέτεια.

Θα τους ονομάσω Jun, Angus  και Αντώνη. Θα τους παρακολουθήσω για άλλα 5 λεπτά και θα συνεχίσω το διάβασμά μου…