Όνειρο

Τη νύχτα βγαίνουν τσάρκα απωθημένα ανεξήγητα και βολτάρουν στο δωμάτιό σου εικόνες καταχωνιασμένες και αισθήματα που 'χες φυλάξει χρόνια τώρα.
Κρυφά, πατώντας στις μύτες αυτός ο άλλος σου εαυτός θα σηκωθεί, θα ανάψει τσιγάρο (κι ας μην κάπνισες εσύ ποτέ σου) και θα αράξει να συλλογιέται στο παράθυρο πόσοι κοιμούνται αυτή την ώρα την περασμένη και πόσοι χάνουν τον πολύτιμο χρόνο.
Πριν προλάβει να τινάξει τις πρώτες κάφτρες στο χαλί, θα ξεχυθεί στους δρόμους, γυμνός και απροστάτευτος στο κρύο και τη βροχή.

Θα τρέξει έτσι χιλιόμετρα, αδιάφορος και αναίσθητος.
Ο εαυτός σου που σε προδίδει.
Τρέχει, τρέχει, περνά από πόλεις και χωριά και λίμνες και προτρέχει κι έχει την εικόνα του προορισμού χαραγμένη στο μέτωπο.
Να βλέπουν οι περαστικοί και τα αυτοκίνητα για να κάνουν στην άκρη.

Όσο μυρίζει θάλασσα τόσο τρέχει πιο γρήγορα-φυγή στο μπλε του νότου.
Φτάνει και παίρνει ανάσες, δυο-τρεις είναι αρκετές.
Όλα είναι εκέι και τον περιμένουν σα να το ΄ξεραν.
Εξαντλημένος απ'την κούραση θα περπατήσει αργά και σταθερά στα σοκάκια και θα αναγνωρίσει τα λημέρια. Ένα προς ένα.
Να βεβαιωθεί πως τον περιμένουν τόσα χρόνια.
Τι ανακούφηση! Όλα είναι εκεί, στη θέση τους!

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στο θεατράκι, μαρμαρωμένοι σαν αγάλματα. Μια ομορφιά!

Κοιτάζει το ρολόι του, νωρίς είναι ακόμα. Διακριτικά χώνεται ανάμεσά τους και αφήνει την τελευταία του πνοή.

Τα παιδιά τώρα πίνουν μπύρες, τρώνε πατατάκια και μιλάνε. Και μιλάνε. Για τα πάντα.
Έχουν αυτή τη νύχτα μόνο.
Πρέπει να προλάβουν πριν χαράξει.
Να προλάβουν  να στραγγίξουν κάθε βλέμα,
να προλάβουν να καταπιούν κάθε σιωπή στις παύσεις της κουβέντας τους,
να προλάβουν να ζήσουν όλα όσα δε θα ζήσουν ποτέ γιατί δεν τους επιτρέπεται.
Δίχως να αγκαλιάζονται, παρά μόνο
να αγγίζονται διστακτικά και να αποτυπώνουν εικόνες να χουν απόθεμα για μια ζωή, για όλους εκείνους τους ύπνους τους γεμάτους όνειρα.


Η ίδια διαδρομή κάθε βράδυ..
Να ξεψυχάς σ'ένα όνειρο και να νομίζεις πως γεννιέσαι το πρωί.





Μισσ Μ